Ignacy WądołkowskiIgnacy Benedykt Wądołkowski (Beniek). Najmłodszy z braci Wądołkowskich urodzony 21 marca 1897 roku. Ukończył wyższą szkołę ogrodniczą w Warszawie. W czasie studiów był vice-prezesem Bratniej Pomocy na uczelni. 

Do skautingu wstąpił zaraz po jego pojawieniu się w Warszawie. Był członkiem Drużyny Zawiszy Czarnego gdzie drużynowym był jego brat Jerzy. W 1913 roku brał udział w obozie drużyny w Kołbach na Polesiu. Obóz ten był jednocześnie pierwszym polskim obozem skautowym na ziemiach zaboru rosyjskiego. W 1914 roku został mianowany drużynowym Drużyny Skautowej im. gen. Prądzyńskiego (późniejsza 21 WDH). Podczas pierwszego rozłamu w skautingu warszawskim, wraz z całą swoją drużyną opowiedział się po stronie "Rebelii" czyli zbuntowanej Rady Drużynowych. W zorganizowanym przez Radę na Boże Narodzenie 1914r. kursie drużynowych dla prowincji pełnił funkcję instruktora w komendzie kursu. W 1916 roku w czasie kolejnego rozłamu ponownie wraz ze swoją drużyną opowiedział się przeciwko NKS.

Po zjednoczeniu warszawskiego harcerstwa w 1916r. nadal prowadząc własną drużynę został hufcowym.

W 1915 roku wraz z ze starszymi skautami wstąpił do Batalionu Warszawskiego POW. Nie wyruszył na front jak inni. Został odkomenderowany do pracy w tajnej POW gdzie pracował przez kilka kolejnych lat, pełniąc m. in. funkcję Komendanta I Okręgu POW. Po aresztowaniu przez Niemców w 1917r. był więziony w Cytadeli Warszawskiej, Szczypiornie, Hedelbergu i Modlinie skąd uciekł w 1918r. Pracował nadal w konspiracji POW pod przybranym nazwiskiem Jana Wroczyńskiego.  

W 1918 roku ochotniczo wstąpił do odradzającego się Wojska Polskiego. Odbył kampanię lwowską. Następnie został dowódcą I kompanii szkolnej w Centralnej Szkole Podoficerów Piechoty.

W wojnie 1920 roku, jako oficer zawodowy pełni służbę w 101 pułku piechoty, a następnie w sztabach innych pułków. W 1933 roku został awansowany do stopnia podpułkownika. Ukończył wyższe studia wojskowe. W 1939 pełnił obowiązki szefa oddziału III w sztabie Armii Modlin. Brał udział w kampanii wrześniowej. Dostał się do niewoli. Okupację spędził w oflagu Murnau.

Przez cały czas był instruktorem Związku Harcerstwa Polskiego. W latach 1921-1923 pełnił funkcję Komendanta Chorągwi Warszawskiej i vice przewodniczącego Zarządu Okręgu Warszawskiego ZHP. Był energiczny i obdarzony zdolnościami wybitnego organizatora. Dzięki tym zdolnością  w 1935 roku został mianowany Komendantem Jubileuszowego Zlotu w Spale. Nie przestał być czynnym instruktorem do chwili wybuchu II Wojny Światowej.

W roku 1947 wrócił do Polski aby włączyć się w nurt odbudowy zniszczonego kraju. Osiadł we Wrocławiu. Pracował jako Dyrektor Administracyjny Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1961 roku ponownie nawiązał kontakt z Szesnastką. Był gościem na jubileuszu 25-lecia i 50-lecia Drużyny. Ostatni raz spotkał się z Szesnastką na pogrzebie swojego brata.

Zmarł we Wrocławiu 5 stycznia 1969 roku, w wieku 72 lat.

A oto odznaczenia jakimi uhonorowało Państwo Polskie jego czyny żołnierskie:

  • Krzyż Virtuti Militarri,
  • Oficerski Krzyż Polonia Restituta,
  • Krzyż Walecznych (sześciokrotnie),
  • Krzyż Niepodległości,
  • Krzyż Zasługi,
  • Order Orła Białego
  • i wiele innych.

Opracował: Stanisław Korwin - Szymanowski, Wojciech Bogusławski, Marek Gajdziński